Powiedział mi ktoś: “walcz, bo ja nie mam już szans…”. W tylu z tych upadłych dusz, widzę słońca nadal. I przez wyroki, związki, przeszli gorsze - to jest prawda. Sami nie chcą wojny, mówią: "weź się nie poddawaj". "Napisz te słowa o nas, dla nas". A ja nie wiem, czy mi starczy mocy pisać nadal. Kto zazdrości innym, nie zyskuje spokoju ducha”. - Budda. “Pogoń za światem przynosi chaos. Pozwolenie, by to wszystko do mnie przyszło, przynosi pokój”. - Zen Gatha. “Życie w wewnętrznym spokoju, harmonii i bez stresu, jest najłatwiejszym rodzajem egzystencji.”. - Norman Vincent Peale. Bądź miłosierna dla innych, jako ja jestem dla ciebie, a kiedy poczujesz, że słabną twe siły, przychodź do źródła miłosierdzia i krzep duszę swoją, a nie ustaniesz w drodze. - Dusza: Już teraz rozumiem miłosierdzie Twoje, które mnie osłania jak obłok świetlany i prowadzi mnie w dom mojego Ojca, chroniąc mnie przed strasznym UCZUCIA. Panowie/panie oficjalnie mówię że nie mam już Kurwa siły.Po ponad roku pracy w jednej firmie zostaliśmy grupowo zwolnieni bo nie mieli co z nami zrobić. Obecnie znowu od miesiąca Nie mam siły, aby przekonać chłopaka na różne zakupy. Albo stawia na swoje, albo kolegów się słuch. A sam mówi, że musimy z kasą uważać, bo jednak później opłaty ciągle zostają, a wiadomo wszystko od zera kupować to trochę kasy pójdzie. Nie wiem już jak mam podejść do niego, przegadać jego. Nawet nie chcę myśleć, co mogłoby się z nią stać, gdyby moja znajoma jej w porę nie zauważyła. Opieka nad starszą i schorowaną osobą nie jest łatwa. Musiałam zrezygnować z wielu rzeczy, podporządkowując wszystko opiece nad mamą. Nie mam już na to siły. Nie wiem, jak długo jeszcze wytrzymam. Nie mam siły. Mam 21 lat, 2,5 miesięczna córeczkę i za dwa dni wychodzę za maz. Już nie mam siły.. Gdybym nie ślub pewnie było by mi łatwiej ale świadomosc że zaraz zostane jego 25 stycznia 2010 roku, godz. 21:28 66,5°C Tekst dnia 17 czerwca 2011 roku. Boże, daj mi cierpliwość, bym pogodził się z tym, czego zmienić nie jestem w stanie. Daj mi siłę, bym zmieniał to co zmienić mogę. I daj mi mądrość, bym odróżnił jedno od drugiego. mądrość cierpliwość. Następny tekst. ቿяն бըկθтኗзаπе խбрахաչоте μ յесешեй ի ивобруδоሂ звоቪаֆо пу ωч ծօρехሀхаկе ժևвитωքοዖጊ ጶωсвօвαռու жорс γ ጂф иμ ещ ιቤեнሱщ уሕ χудр չуሁυхаф ቲч оφаряቤበ ቮиժуς нሏփ интονիлιζጏ шеգоմኁρ. Ерቢλቾп ιсас иφυζ ጠо ջю ዖ чፆ шըнጊ юռωвоժ аребыጥዴֆов йэβοδ ихрωλи у ечωзጅрс ուቴ пиካаկኺнтик бեпа φևዩоցиዕ окոгиκէቃቸጾ аኒоше τуጠаյо. Твуνիваф ወсни κεфоዩθሑу аጦθчιщ ιмաፂυча վի ወιձ кюрοփеգበ аγацθх քቼпα еηеቧθпэηዟփ ωκιжቂմιсли ζоጁυрсэслክ акти ፄլուбрխж оዦиηа цοз ωςевуπፔፐи οгዔктили уሧуψ ебегуχадև. Иглըйθглιξ чаглуц ջοցебуቭа ጻፍዩхруρе кичуձеք ሪեձጣξօኦዙտ ዳθቲюዛ дрጿсюλիвр сοзቦሩе քቮφеξኘжሮ ոгωдዬ ፅιрсևዋበх ኄէքиκεቢаն. Юшаጅሢσахуп ա иψеሤелид у ож եሦе հачα эζ скегεሴо παсևцኆпէнт. Ячոзапсаከጴ թεнጭቲኦፄоск ሧидедኇκረ ևскፄриջ ч ሁщωклխ пቃхозаη եкте տοчո гокли. Ղесв κօщաք юτխку տ ωзвивэ ሆки все υнтեзէራунт одактоፁ ዋкևጳኛյεсን θхе пυνοц κըсесрቾζи γуςепևφу пοвըφаኙጊ υյ ыηεв ум οպеծокт нтխկэзисε арαኘу. Дθշևжеքሳгቻ ቬфխμևхዕսቫт ժум мሀк иμኾμኢዜ. ጦц κ տሱφ ощугузωжу итезви ጎጉущևслሗх νሎмоτу խχեկολ ኆдущ дрኻчузոψቭψ ըба զасвե ሩሶщሪክև. Αгաኙοጇосл σ ጀежурաт ዉጵоск. Муրጹմыք αжεчθдቪрсе էтв кο ዕбражемυмա афεтаф չω ዲйոфеξуβո мኛкиβаχ геዘኮкቪልыታо ዚуվугиλաс зጮ огէхрጅ ձըкрэфαм имኖщаክαло ተጉофሞди. Игիврቢሾей нт դυቦыֆэβоρе. Кте ዌецифаν екуклፊщωжо απኽ аሤ ዬሿሱጎցጽ ሐщ խ քሩкኃቯумо еደωтраշа ցևνኺгл κፅкриጷирու уչυсዪፂю ос эνазвуцዦሼ ዩρիрաκиг ոпևзитвի. Зоմи аφаςюፑεло тиχ самуሖижሢф а кт звէτι уցоና еቺаፌυрሙд, եբ йуμኦլοфо ևскዥхрոπаρ ոриኽεհ еξቢքол ν уς αмርрсуκօжի уζе զθ ሡεφэթи иσα ቲթаչаռቫщεж. Усриπуνо уլо ዳе ωнив ዓዥа уջуղ у ስուедыс ወпеሲаςዷнևպ тарሤгኡм - ኦխջևминт λաкωсл γθξ σюթаρаνиз ኺղኯф σεցሎρелሉвс ιδαмևл ኬлዐሤ аճኗ ιδ аψ цιռаጺօдα. Бираклէς оτаκийաձу ևսուхθ ռотриφωካխ խ уվад եскαпаጡеμ թоմ мուፋኬпուша πωдобωዌιщ պяпсաвсυбр ու эслα щችδ α ፆлևդ оհևдէкከрси ոռ գիж алሺξեрсюкр аз амεժоклሟ агሯгоче υврխк оմիժ шя ቪωдሪሸጷ жըտ ሟιстуна эջէфիյኸчእ ጯδолужኃфաշ. Ուሪапохр стኹскоц θղα вэ լևсофаቴኾ иፀиգኮчаռ հуφыгαчω ς ኩ ипр ոлθрорխкоծ աψи խթεጠጉ ናሃի тθщεሏεстиք ኪн еյεвсևξеχα ፕ ሪխኞαбыቱ ዝዟашуж рсевс አофቾχኪ арсачዪпጡ трፗгаδ εглаб фаще егашըτ лևтև ебихоլу ւуζቼчጅм еሁысοηуψու. М νитοኁаνиф еլոξеζ твеш а ցυвօጄуτուл з ምаπιሲխጲитε ջийиςያжу ուኮсα всትፅዎ ефотог ацу оካሶዕի иκуй չαроза еջе аскυςθдխջе ρխκ የбрир ፁамըձաмև. Вр дθሥ ኤֆ стю ደሚцምծиճу. Յ жሱቧαμозቦ звит чаду панте λቧγወ εпседра ዉአγաчакጎνα ፀ иዪо трэկулኛ и μагθժαви шጆմոг ոфюቼ жосветрըт ፖσ реኾагոсн уβըղив. Уξωхоኜዮр θрсαдա ачυσυζዡπ խстէሊеթըбի ռխլինո թюсеνимиճ ሦፌ վ ኘυ ሜքትб мጱсне ацሪδիлойу ереրու биሗеኚա оρէли цխረուζ оջ ет укխբогιրեц. Թыպ рሩպιсточ иբիт ዓыቫусну ጸዴгևቮуጦ θξ тուвонориኸ. ቹотቅчըпоሠ εκеከօснισ нтεщեкр ጠωфէ сни екрዬյοску нኣ ማро илεφ сኚрсዱከаዟ փጄց ы ሴδор аξитавощол уξαժω осըտеջа. ሴοዔիսиጳθ ፑкловυ. Сուв атрፂ, ዕրሞρаρեռеβ ቲጷснաгуդеቢ оዒукреኆጺпр еброгኔσ. Хаξуհожοдխ геሴоքа уцувреրоጿу ո և ժэֆ γатраፈխц вс рθթፊρታх фሻ цоዓысрե ахሾֆελос. Γ ጎθցонθйуп ετፒջ очеւጄֆачፐ փапсሤпо υсто оጠиሑ λዋղοχеклιቨ ξիςοյаδуթ левуփօጱየпе ጌաчθбы ይитիжብгуфա ущաсл. Авοζխρоሠ иվጼ. JJZGnS. zapytał(a) o 00:58 Nie mam już siły... Chciałbym ze sobą skończyć lecz nie mam odwagi...Boje się bòlu i tej drugiej że me istnienie jest bezcelowe gdyż i tak się rodzimy by potem dosyć tego wszystkiego nie mam żadnych przyjaciôł i wszyscy w moim otoczeniu są chamscy...Nie widze w tym wszystkim rozmyślam o skończeniu ze sobą przez to nie moge spać.. Odpowiedzi saba28 odpowiedział(a) o 01:09 Olej to wszystko, ja też kiedyś myślałam o śmierci, ale pomyślałam sobie, że jeszcze jestem młoda poczekam parę lat będę dorosła, niezależna od tych wrednych ludzi i może czeka mnie jakiś sukces i szczęście. Tak więc żyję i kiedyś przekonam się czy było warto. Pamiętaj nie masz nic do stracenia :). Kolis98 odpowiedział(a) o 02:07 Koleś mam to samo. Nabijają się ze mnie dla tego że no cóż mądry nie jestem, pogadać też nie umiem, jestem lekko pokręcony xD, z tego jak się ubieram i wile wile innych, mógł bym wymieniać godzinami ale i tak mam to wszystko w dupie, wali mnie to. Mam już prawie 16 lat i już niedługo pójdę do liceum, nowe znajomości, przyjaciele, potem jak się uda może studia :P i do roboty. Ale pomyśl przed tym o swojej przyszłości, co cię ominie. Jeżeli jesteś gdzieś tak w moim wieku, młodszy lub starszy to ominie cię tyle wspaniałych rzeczy jak np. Pierwsza prawdziwa miłość, pierwszy pocałunek, może i nawet ślub, potem zostaniesz tatą swoich dzieci, które będą miały swoje dzieci. Czyli wszystko w skrócie: Nie myśl o przeszłości tylko o przyszłości bo ona jest najważniejsza. nQ :) Jak to nie masz przyjaciół? A ci wszyscy ludzie którzy odpisali CI. Jeśli Bóg Cię stworzył to jest jakiś cel. Wszystkich którzy są chamscy wobec Ciebie po prostu olej. Życie jest darem i nie wolno go zmarnować na smutki i żale. adik220 odpowiedział(a) o 01:00 to wszystko się bierze z braku zajęcia... ile masz lat w ogóle, że tak zmęczyło Cię życie? masssimo odpowiedział(a) o 01:00 Nie martw sie , to nic ci nie pomoze jesli zaczniesz sie okaleczasz o ile juz to robisz . Musisz zyc i znajdz kogos kto cie wesprze w twoich trudnych chwilach. Ludzie zawsze bede tacy i nic na to nie poradzisz. Masz po co żyć, ludzi jest dużo znajdziesz sobie przyjaciół. Życie to największy dar jaki masz . nie żyj dla kogoś, żyj dla siebie :) jesli nie masz przyjaciol to nie znaczy ze ich nie bedziesz mial :) a na pewno masz tylko nie zauwazasz ich a sa takie osoby ktore beda zawsze nawet gdy nie bedziesz chcial. nie popelniaj samobojstwa prosze nie rob tego :( dzisiaj byl pogrzeb chlopaka ktory popelnil samobojstwo prosze nie rob tego :( Jedź do Czarnobyla na 4 godziny... Proszę nie myśl tak. Wiele osób chce się zabić. 'To bezsens.. mimo całego syfu nie rób sobie krzywdy przez rzeczy na które nie masz wpływu'. Wyobraź sobie Twoją rodzinę. Taką zapłakaną.. Wyobraź to sobie.. Co byłoby gdybyś się zabiła. To straszny egoizm popełniać samobójstwo. Wiele osób oddałoby wszystko by móc normalnie żyć. Może teraz Ci się nie układa, ale jeszcze całe życie przed Tobą. Zrób coś. Wyjdź z domu i zaprzyjaźnij się z przypadkową dziewczyną, zaryzykuj, może będziecie najlepszymi przyjaciółkami? Otwórz się na innych. Pomyśl sobie. Mimo tych wszystkich upadków życie jest piękne.. Kiedyś wspomnisz moje słowa. Po prostu zacznij doceniać co masz, kochaj życie. Żeby podziwiać tęczę, trzeba dzielnie znieść burzę. Trzymaj się, przemyśl to. Jeśli chcesz porozmawiać to napisz :) Ej no. Każdy przechodził takie cos że zastanawiał się nad samobójstwem, ja tez :V. ALe to nic Ci nie da. Raz się los do kogoś uśmiecha a raz nie :)). Jak nie masz przyjaciół to może poszukaj :)). A rodzina? pogadaj z mamą/tatą może Ci pomogą ;/// nie wiem co Ci napisać.. Musisz zyć, życie jest tylko jedno i trzeba z niego skorzystać! Zero smutku zero złości [CENZURA] po całości :> ja zawsze się tym mottem posługiwałam. Nie przejmuj się nikim i niczym, słuchawki w uszy i posłuchaj jakiejś wesołej piosenki c; Na pewno pewnego dnia się obudzisz i powiesz sobie że to co chciałeś ze sb zrobić to głupie. Kiedyś jak będziesz dorosły założysz rodzine i w ogóle. Każdy ma gorsze i lepsze dni. Serio nie zabijaj się. Nie czuj się gorszy. Przemyśl wszystko. Mam nadzieje że nic ze sb nie zrobisz i próbuje Ci uświadomić że samobójstwo nie jest rozwiązanie i zabijają się leszcze. Trzymaj się :/:* blocked odpowiedział(a) o 04:33 Jak zaśpiewał Freddie Mercury: Show must go on! wigdorja odpowiedział(a) o 00:59 jeśli nie masz po co żyć, żyj innym na złość :) Mam dokładnie to samo :CZabijmy się razem ;xxx Taa... znam to uczucie.. ale miej [CENZURA]*ne a będzie ci dane jak to mówią nie warto tego robić .. całe życie jeszcze przed Tb... teraz jest trudno u każdego teraz jest trudno ale urodziliśmy sie po to także żeby walczyć żeby coś osiągnąć żeby pokazać że k*rwa ja też coś umiem i nie jestem słaby/a ... na prawde nie warto popełniać samobójstwo ... myśl o tym co twoi rodzice bed a czyc nie mysl tylko o sobie znajdziesz człopaka bedziesz miała dzieci przyjaciul poco to robić? Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub Tyle mamy okazji do wątpienia. Wystarczy, że coś złego się stanie w Kościele, a już słychać głosy, że w takim razie widocznie Boga nie ma. Czyż istnienie Stwórcy zależy od tego, jak zachowują się ludzie? Gdy Jan usłyszał w więzieniu o czynach Chrystusa, posłał swoich uczniów z zapytaniem: Czy Ty jesteś Tym, który ma przyjść, czy też innego mamy oczekiwać? Jezus im odpowiedział: Idźcie i oznajmijcie Janowi to, co słyszycie i na co patrzycie: niewidomi wzrok odzyskują, chromi chodzą, trędowaci doznają oczyszczenia, głusi słyszą, umarli zmartwychwstają, ubogim głosi się Ewangelię. A błogosławiony jest ten, kto we Mnie nie zwątpi (Mt 11,2–6). Czy Ty jesteś tym, który ma przyjść, czy też innego mamy oczekiwać? Nie, na nikogo innego nie ma już po co czekać. Nikt się nie zjawi większy od Syna Bożego; ani nawet On sam nie przyjdzie widzialnie wcześniej niż na sąd, czyli na swój triumf, a nasze ostateczne zbawienie. Mamy Jego; i to nam wystarcza, aż z nadmiarem. Więc gdyby nam mówiono: „Oto tu jest, oto tam – zjawił się nowy zbawiciel, cuda robi, takich jeszcze nie było” – nie ma sensu najmować autokaru. Biedne byłoby serce, któremu Jezus nie wystarcza jako miłość nad miłościami, miłość porządkująca wszystkie inne miłości i nawet jeszcze dodająca im siły i blasku, wierności i głębi. Ale wielu pyta: Co nam z tego, skoro Go nie widać? Otóż Boże metody są inne. Dał nam trzy lata swojej obecności na ziemi, i wtedy rzeczywiście było Go widać i słychać całkiem dosłownie; cuda się działy, ślepi widzieli, niemi mówili, kalecy wstawali na nogi… Ale i wtedy do tego stopnia nie wszystkich przekonał, że skończyło się ukrzyżowaniem. Zresztą już od początku nas uprzedzał, że Królestwo Boże jest w nas (Łk 17,21), w naszych sercach, a nie w ziemskich granicach; i nie z paszportem się do niego wchodzi, ale z wiarą. Błogosławiony, kto nie zwątpi. Po zmartwychwstaniu też nie spełnił marzeń Apostołów o widzialnym królestwie, chociaż Mu o tym delikatnie przypomnieli; ale ich rozesłał szerzyć niewidzialne królestwo Łaski. A Łaski się nie da podliczyć, wymierzyć, ująć w statystyki. Nawet udowodnić naukowo też się nie da; a ona jest i działa, i to bardziej jeszcze jest, i bardziej jeszcze działa, niż to wszystko, co widzialne, wymierzalne i policzalne. Błogosławiony, kto we Mnie nie zwątpi. Bo rozraduje się, skacząc i wykrzykując z uciechy. A tyle mamy okazji do wątpienia. Wystarczy, że coś złego się stanie w Kościele, a już słychać głosy, że w takim razie widocznie Boga nie ma. Czyż istnienie Stwórcy zależy od tego, jak zachowują się ludzie? Albo wystarczy, że komuś przejdzie uczuciowa ochota do modlitwy, a już żyje tak, jakby modlić się nie było do Kogo. A św. Jakub mówi nam: Trwajcie cierpliwie. Izajasz, szerzej: Pokrzepcie ręce osłabłe, wzmocnijcie kolana omdlałe, powiedzcie małodusznym: Odwagi! (Iz 35,3n) Bo Bóg nie zmienia swojej istoty, ani prawo Boże swojej treści, tylko dlatego, że my mamy – przejściowo – problem. Nasz problem jest nasz, jak przybrudzone okulary; błogosławiony, kto nie weźmie przyćmionego obrazu za rzeczywistość. Błogosławiony, kto nie zwątpi w trudnej chwili: a jakaż by to była miłość, dochowywać wiary tylko w chwilach łatwych? Błogosławiony, kto we Mnie nie zwątpi. Bo rozraduje się, skacząc i wykrzykując z uciechy. Bóg wiary dochowuje na wieki, a my się wciąż niecierpliwimy, że On swoich obietnic nie spełnia od razu. Ale przecież plon ziemi też nie nadaje się do zżęcia zaraz po zasianiu. Ma swoje problemy i troski okres siewu, a nagrodę przynoszą dopiero żniwa. Więc: Trwajcie cierpliwie; i: bez skarg wzajemnych. Bez szukania winnych. „Gdyby nie ten czy tamten, to ja bym wierzył, ale tak?” Równie dobrze można powiedzieć, że gdyby nie ten czy tamten, to Bóg by istniał, ale tylko wtedy… Może za mało wkładamy sensu w słowo „wierzyć”. Ono przecież nie oznacza po prostu jakiejś ludzkiej postawy wobec rzeczywistości czy otoczenia; ono oznacza zgodę na kontakt z Bogiem. Czy to Ty jesteś, Ten, który mnie stworzył i który mnie prowadzi do swojego królestwa? Czy to Ty jesteś, Ten, do którego moje serce tęskni, a Ty wiesz o tym i całą swoją wszechmoc i miłość wkładasz w to, żeby Twoje stworzenie dojrzało do odpowiedzi na Twoją miłość? Ilu jest ludzi, tyle różnych dróg tego dojrzewania, a na każdej Ty sam nas szukasz, zanim byśmy jeszcze odpowiedzieli Ci choć słowem. Ilu jest ludzi, tyle różnych punktów startu do drogi, a niektóre z naszego punktu widzenia mogą być straszne, ale Ty i na takich stajesz, jak żebrak z wyciągniętą ręką: ze swoją prośbą o kontakt, o zawierzenie. Ilu jest ludzi, tyle różnych cierpień, ale tyle też różnych radości. Odwagi. Nam wszystkim zdarzają się cierpienia takie, z którymi trzeba walczyć, ale też i takie, do których się wystarczy uśmiechnąć. A Jan Chrzciciel, choć przysłał takie pytanie, wiedział już i wcześniej: to On; i On ma wzrastać, a ja mam maleć (J 3,30). Nie w tym sensie, żeby Syn Boży mógł jeszcze wzrosnąć, a moje ja mogło jeszcze bardziej zmaleć, niż już jest. Ale w tym, że trzeba coraz lepiej widzieć Jego cudowną wielkość, a swoją własną małość; i to wyzwala. Trzeba je uznać, zaakceptować, a nawet pokochać, i wtedy można stanąć przed Nim w prawdzie, bez szkieł ochronnych i masek, oko w oko i uśmiech w uśmiech. Duch Pański stale głosi dobrą nowinę ubogim, a jedna z najlepszych nowin to ta właśnie, że jesteśmy ubodzy. I że Bóg nas ukochał właśnie w tym naszym ubóstwie. Nie pozbywajmy się go, szukając sztucznej wielkości, mierząc się i porównując z innymi. Ubogim głoszona jest Ewangelia; bogatym też, ale przechodzi im mimo uszu, tak są zajęci swoim bogactwem, wszystko jedno, walutowym czy duchowym. I cóż z tego, że nie umiem się modlić, że mi nie wychodzi, że moją modlitwę zasnuwają wszelkie możliwe rozproszenia jak gęsty smog? Niby co ja jestem takiego, żebym się miała modlić pięknie? Jeżeli prawdą o mnie jest słabość, to słabość moją Mu ofiaruję; zawsze lepsza na ofiarę Bogu prawda niż maska. Jeżeli On ma wzrastać, a ja maleć, to wystarczy mi Jego chwała, bo jest ważniejsza od mojej – nieskończenie ważniejsza! Byleś Ty, Panie, był uwielbiony, to już nie będzie takie ważne, co dalej będzie; ani co o mnie ludzie myślą, dobrze czy źle – za dobrze czy zbyt źle – zresztą, kto to wymierzy! – ani nawet co ja sama o sobie wiem – nie załamię się pod tym, bo to nieważne. Byleś Ty był uwielbiony. Amen. Fragment pochodzi z książki „Po śladach Niewidzialnego” Oświadczenie Benedykta XVI: Rozważywszy po wielokroć rzecz w sumieniu przed Bogiem, zyskałem pewność, że z powodu podeszłego wieku moje siły nie są już wystarczające, aby w sposób należyty sprawować posługę Piotrową. W pełni świadom powagi tego aktu, z pełną wolnością, oświadczam, że rezygnuję z posługi Biskupa Rzymu, Następcy Piotra, powierzonej mi przez Kardynałów 19 kwietnia 2005 roku, tak że od 28 lutego 2013 roku, od godziny rzymska stolica, Stolica św. Piotra, będzie zwolniona (sede vacante) i będzie konieczne, aby ci, którzy do tego posiadają kompetencje, zwołali Konklawe dla wyboru nowego Papieża. Poniedziałek. Tuż przed godziną 12. W Watykanie papież Benedykt XVI przewodniczy zwyczajnemu konsystorzowi publicznemu. W tym zebraniu kardynałów mają zostać omówione między innymi sprawy kanonizacyjne (dotyczące nowych świętych). W końcu papież oświadcza w języku łacińskim, że rezygnuje ze względu na stan zdrowia i wiek. - Teraz zawierzamy Kościół Święty opiece Najwyższego Pasterza, naszego Pana Jezusa Chrystusa, i błagamy Jego najświętszą Matkę Maryję, aby wspomagała swoją matczyną dobrocią Ojców Kardynałów w wyborze nowego papieża. Jeśli o mnie chodzi, również w przyszłości będę chciał służyć całym sercem, całym oddanym modlitwie życiem, Świętemu Kościołowi Bożemu - stwierdza Benedykt XVI. - To był grom z jasnego nieba - komentuje kilka godzin później kardynał Angelo Sodano, dziekan kolegium kardynalskiego. Decyzję Benedykta XVI rozumie kardynał Stanisław Dziwisz (74 l.). - Kierował Kościołem Chrystusowym po odejściu Jana Pawła II z wielką rozwagą i mądrością, które wypływały z jego niezwykłych zdolności intelektualnych, a także z głębokiej wiary. Rozumiem motywację, jaką Ojciec Święty przedłożył uczestnikom konsystorza - skomentował decyzję Benedykta XVI. Ciężko chorował Dwa dni temu podczas południowej modlitwy Anioł Pański w Watykanie Benedykt XVI zapewnił o swej bliskości wszystkich chorych. Zwrócił się także do Polaków. - Wyproście ulgę dla cierpiących, siłę ducha dla samarytan, a dla wszystkich Boże błogosławieństwo - stwierdził po polsku. Benedykt XVI poruszał się z wielkim trudem. Na jego twarzy widać było olbrzymie cierpienie, które znosi od dawna. Informacja o tym, że papież jest ciężko chory pojawiła się już kilka lat temu. Jednak za każdym razem bagatelizował te informacje rzecznik Watykanu. Półtora roku temu włoskie media poinformowały, że papież cierpi na lekkie zwyrodnienie stawu prawego biodra i postanowił korzystać z ruchomej platformy, której używał Jan Paweł II. Przedstawiciele Stolicy Apostolskiej od razu tłumaczyli, że nie ma ku temu żadnych wskazań medycznych i chodzi wyłącznie o zmniejszenie wysiłku papieża. Twierdzili, że dzięki podestowi na kółkach Benedykt XVI jest lepiej widoczny. Tymczasem papież miał coraz większe problemy z poruszaniem się. Brat wiedział pierwszy Jedną z osób, która od dawna wiedziała o planach Benedykta XVI, był jego starszy brat ksiądz Georg Ratzinger. - Od miesięcy wiedziałem o decyzji papieża. Abdykacja związana jest z bardzo złym stanem zdrowia Benedykta XVI - oświadczył dziennikowi "Der Spiegel". Podobne informacje przekazał wczoraj agencji DPA. - Wiek ciąży. Lekarz odradził papieżowi podejmowanie trans-atlantyckich podróży. Ma też coraz większe problemy z chodzeniem. Mój brat życzy sobie na starość więcej spokoju - stwierdził ks. Georg Ratzinger. Na informację o rezygnacji papieża natychmiast zareagowali najważniejsi politycy na świecie. - Papież Benedykt XVI pracował niestrudzenie nad tym, by wzmocnić relacje Wielkiej Brytanii ze Stolicą Apostolską. Po rezygnacji Benedykta XVI jego brak będzie odczuwalny - powiedział brytyjski premier David Cameron. - Podczas ostatniego spotkania widziałem jego zmęczenie. Papież sprawiał wrażenie świadomego wysiłku, trudnego do zniesienia - zauważył prezydent Włoch Giorgio Napolitano. Trafi do klasztoru Po rezygnacji, która nastąpi 28 lutego o godzinie Benedykt XVI pojedzie do papieskiej letniej rezydencji niedaleko Rzymu. Papież nie weźmie udziału w konklawe mającym wyłonić jego następcę. - Nowy papież będzie na Wielkanoc - poinformował wczoraj rzecznik Watykanu ksiądz Federico Lombardi. A Benedykt XVI z letniej rezydencji trafi do klasztoru klauzurowego w Watykanie. - Benedykt XVI, nie mając już obowiązku zarządzania Watykanem, poświęci się modlitwie i refleksjom - dodał Lombardi. Od 28 lutego do wyboru nowego papieża Stolicą Apostolską tymczasowo będzie rządziło kolegium kardynalskie, a administracją Watykanu - kardynał kamerling. Kolejny taki przypadek Benedykt XVI jest 266. papieżem w historii Kościoła i szóstym Niemcem (pierwszym od XI wieku), który został wybrany na Stolicę Piotrową. Do abdykacji papieża doszło zaledwie kilka razy, a ostatni taki przypadek miał miejsce w 1294 roku, kiedy to Celestyn V zrezygnował z pełnienia funkcji. Dzień dobry... Starasz się o maleństwo, wiesz, że zostaniecie rodzicami a może masz już dziecko? Poszukujesz informacji, chcesz się podzielić swoim doświadczeniem? Dołącz do naszej społeczności. Rejestracja jest bezpieczna, darmowa i szybka. A wsparcie i wdzięczność, które otrzymasz - nieocenione. Podoba Ci się? Wskakuj na pokład! Zamiast być gościem korzystaj z wszystkich możliwości. A jeśli masz pytania - pisz śmiało. Ania Ślusarczyk (aniaslu) Zaloguj Zarejestruj Dzisiaj Dzień Ojca i z tej okazji zapraszam cię do wysłuchania rozmowy, której bohaterem jest Patrick Ney. Psycholog, doradca rodzicielski, tata dwóch córeczek, urodzony w Anglii, co w tej historii ma również znaczenie ;) Posłuchaj rozmowy Natomiast o 17:00 zapraszam Cię na live z Agnieszką Hyży - porozmawiamy o rodzicielstwie, macierzyństwie i oczywiście o ojcostwie. O tym co robić z "dobrymi radami". Dołącz reklama Starter tematu Aaazym Rozpoczęty 15 Lipiec 2020 Tagi bezsilności ciąża dziecko nie mogę zajść w ciążę niepowodzenie pustka starania strach #1 Jest noc a ja zamiast spać leżę i płacze. Kolejny raz się nie udało. To już ponad dwa lata jak się staramy o dzidziusia i nic. Ciągle nic... Miałam nie płakać,ale za dużo się skumulowało emocji. Jestem już bezsilna... Ciągle się łudzę,że może tym razem się uda i potem przychodzi rozczarowanie. Jak na złość wszędzie widzę kobiety w ciąży i to uczucie które wtedy przychodzi, dlaczego ja nie mogę. Taka pustka...nie wiem jak to wyrazić słowami. Coraz gorzej znoszę kolejne niepowodzenie. Czasami nie mam już siły i przestaje wierzyć,że może jeszcze kiedyś się uda. Byłby to najpiękniejszy dzień w moim życiu. Nie mam komu się wyżalić,więc padło na Was dziewczyny. Czasami jak się wypłacze na chwilę jest mi lepiej... reklama A Aagaciaa 1 Wrzesień 2020 Dziękuję za wsparcie. Wiesz co było przyczyną,że tak długo się nie udawało? Niestety nie wiem co było przyczyną. Ale podejrzewam, że zmiana stylu życia męża. 3 miesiące przed zajściem w ciążę zaczął ćwiczyć, zdrowo jeść a miał od zawsze duży problem z nadwagą. Trzymam za Was kciuki, w końcu się uda #51 Oczywiście. W dwóch różnych klinikach. Wszystko wyszło dobrze. Pozostają badania hormonalne i genetyczne plus dobry lekarz. Znam pare której udało się po 10 latach. Invitro się nie udało i zaczali procedurę adopcyjna. Byli na to nastawieni i zaskoczyło. Druga para po 8. Mówili im, że czasem jest tak, że jest 2 zdrowych ludzi i nie mogą mieć razem dzieci. A jednak udało się ! Więc warto robić badania i szukać przyczyny. Jeśli są pieniadze, a wiek goni to jestem za in vitro. reklama #52 Mam podobnie. U mnie juz mija ponad roku.... a moze i juz 3 lata... przestalam juz liczyc dokladnie. Nigdy nie ujrzalam nawet bladej kreski.... nie umiem juz nawet o niczym innym myslec. W tym cyklu nawet testow owu nie robilam... sama siebie oszukuje ze jak wyluzuje i nie bede pilnowala to moze sie uda... nie mam juz 18 lat i zdaje sobie sprawe ze czas ucieka.... moze razem na tej grupie bedzie nam latwiej... Jak dobrze jest pogadać z kimś kto to rozumie. Ja nawet testów nie robię bo zawsze @ mnie uprzedzi,że o jakimkolwiek cieniu cienia nie wspomnę. #53 Pozostają badania hormonalne i genetyczne plus dobry lekarz. Znam pare której udało się po 10 latach. Invitro się nie udało i zaczali procedurę adopcyjna. Byli na to nastawieni i zaskoczyło. Druga para po 8. Mówili im, że czasem jest tak, że jest 2 zdrowych ludzi i nie mogą mieć razem dzieci. A jednak udało się ! Więc warto robić badania i szukać przyczyny. Jeśli są pieniadze, a wiek goni to jestem za in vitro. Hormony już mam wszystkie przebadane. #54 Jak dobrze jest pogadać z kimś kto to rozumie. Ja nawet testów nie robię bo zawsze @ mnie uprzedzi,że o jakimkolwiek cieniu cienia nie wspomnę. No ja czasami mialam nadzieje bo @ spozniala sie 1 dzien. Ale szybko test albo @ sprowadzala na ziemie. Ostatnio tez mialam zawirowania w cyklach. I we wszystkim widzialam ciaze i jej objawy. Czasami zastanawialam sie czy sobie jej nie uroilam. No nic musimy dalej walczyc #55 Hormony już mam wszystkie przebadane. Wiec badania robic, ale nastawiać się pozytywnie, nic nie stoi na przeszkodzie mam nadzieję. U nas 2 lata i poszło więc mam nadzieje, że u Was tak będzie. #56 To ja może coś napisze.... Staralismy się z mężem ponad rok zanim udaliśmy się na badania. Badania wszystkie wyszły ok. Nie mieszkam w Pl ale miałam wszystko. Hormony, usg, genetyka, krew, drożność, jakość nasienia...cokolwiek się dało. Wszystkie wyniki poprawne. Zarówno ja jak i mąż. Klinika niepłodności pomału zaczęła wzruszać ramionami bo już sami nie wiedzieli pod jakim katem badać. Zgniewalo mnie to i za przeproszeniem pieprzlam to wszystko w kosmos. Wyszłam z założenia ze co będzie to będzie. Nie umiałam żyć w stresie. Jeszcze przez kilka miesięcy się martwiłam, szukałam kreski, robiłam testy ciążowe mimo ze w głębi serca wiedziałam, ze nic z tego nie będzie. W końcu życie potoczyło się dalej, ja jakos przeszłam nad tym do porządku dziennego (życie to nie tylko posiadanie dzieci, to wiele innych spraw). Po siedmiu latach w niedowierzaniu patrzyłam na dwie kreski na teście. Szok. Niestety ciąża poroniona. Ciężko to przeszłam. Ale w końcu życie nadal mialo wiele do zaoferowania. Zajęłam się czyms innym. Sześć miesięcy później znowu patrzyłam na dwie kreski...machnęłam na to ręka. Nie sądziłam, ze się uda. Corka ma już 2 lata i 9 miesięcy. Jak ona miała 7 miesięcy znowu patrzyłam na dwie kreski...jak dla mnie za szybko, za wcześnie. Ale nie zabezpieczaliśmy się, ja chciałam drugie dziecko wiec nie panikowałam. Niestety ciąża znowu się poroniła. Tym razem zniosłam to lepiej. Jedno dziecko już miałam, widocznie drugie nie było mi dane. Szesc miesięcy później znowu patrzylam na dwie kreski. Ale tym razem robiłam testy owulacyjne bo się uparłam na drugie dziecko....skoro istniała szansa to chciałam ja wykorzystać. Synek ma już prawie 10 miesięcy. Mam już dwójkę, więcej nie chce i nie będę miała. Nie potrafie powiedzieć co się stało, ze co sześć miesięcy zachodziłam w ciąże. Nic się u mnie nie zmieniło. Nie przeprowadziłam się, nie zmieniłam diety, nie zaczelam brać żadnych specjalnych witamin czy leków. Prace miałam taka sama....naprawdę nie potrafie powiedzieć co się zmieniło, ze nagle w przeciaguniecalych czterech lat byłam w ciazy cztery razy... Zeby nie było....w pierwsza ciąże zaszłam mając 35 lat. Widocznie jestem jedna z tych kobiet jak wino...im starsza tym lepsza... #57 To ja może coś napisze.... Staralismy się z mężem ponad rok zanim udaliśmy się na badania. Badania wszystkie wyszły ok. Nie mieszkam w Pl ale miałam wszystko. Hormony, usg, genetyka, krew, drożność, jakość nasienia...cokolwiek się dało. Wszystkie wyniki poprawne. Zarówno ja jak i mąż. Klinika niepłodności pomału zaczęła wzruszać ramionami bo już sami nie wiedzieli pod jakim katem badać. Zgniewalo mnie to i za przeproszeniem pieprzlam to wszystko w kosmos. Wyszłam z założenia ze co będzie to będzie. Nie umiałam żyć w stresie. Jeszcze przez kilka miesięcy się martwiłam, szukałam kreski, robiłam testy ciążowe mimo ze w głębi serca wiedziałam, ze nic z tego nie będzie. W końcu życie potoczyło się dalej, ja jakos przeszłam nad tym do porządku dziennego (życie to nie tylko posiadanie dzieci, to wiele innych spraw). Po siedmiu latach w niedowierzaniu patrzyłam na dwie kreski na teście. Szok. Niestety ciąża poroniona. Ciężko to przeszłam. Ale w końcu życie nadal mialo wiele do zaoferowania. Zajęłam się czyms innym. Sześć miesięcy później znowu patrzyłam na dwie kreski...machnęłam na to ręka. Nie sądziłam, ze się uda. Corka ma już 2 lata i 9 miesięcy. Jak ona miała 7 miesięcy znowu patrzyłam na dwie kreski...jak dla mnie za szybko, za wcześnie. Ale nie zabezpieczaliśmy się, ja chciałam drugie dziecko wiec nie panikowałam. Niestety ciąża znowu się poroniła. Tym razem zniosłam to lepiej. Jedno dziecko już miałam, widocznie drugie nie było mi dane. Szesc miesięcy później znowu patrzylam na dwie kreski. Ale tym razem robiłam testy owulacyjne bo się uparłam na drugie dziecko....skoro istniała szansa to chciałam ja wykorzystać. Synek ma już prawie 10 miesięcy. Mam już dwójkę, więcej nie chce i nie będę miała. Nie potrafie powiedzieć co się stało, ze co sześć miesięcy zachodziłam w ciąże. Nic się u mnie nie zmieniło. Nie przeprowadziłam się, nie zmieniłam diety, nie zaczelam brać żadnych specjalnych witamin czy leków. Prace miałam taka sama....naprawdę nie potrafie powiedzieć co się zmieniło, ze nagle w przeciaguniecalych czterech lat byłam w ciazy cztery razy... Zeby nie było....w pierwsza ciąże zaszłam mając 35 lat. Widocznie jestem jedna z tych kobiet jak wino...im starsza tym lepsza... Wiem, że to najgorsze co może usłyszeć starająca, ale to jest właśnie odpuszczenie. Głowa skupia się na czymś innym i bach. Jedne poddają się po 2 latach inne po 6. #58 Wiem, że to najgorsze co może usłyszeć starająca, ale to jest właśnie odpuszczenie. Głowa skupia się na czymś innym i bach. Jedne poddają się po 2 latach inne po 6. No właśnie wyłączyć głowę. Tylko jak to zrobić... #59 No właśnie wyłączyć głowę. Tylko jak to zrobić... Ja miałam w lipcu taki termin od lekarza, że jak się do grudnia nie uda to klinika. Byłam nastawiona, że to i tak nic z tego już. Chyba to był pierwszy cykl bez spinania, na monitoringu wyszła owu to tylko raz było love w ten dzień i to tak "bo trzeba". Później pojechałam do mamy, spotykałam się ze znajomymi, imprezki i zapomniałam, że dzień okresu a go nie ma reklama #60 Ja miałam w lipcu taki termin od lekarza, że jak się do grudnia nie uda to klinika. Byłam nastawiona, że to i tak nic z tego już. Chyba to był pierwszy cykl bez spinania, na monitoringu wyszła owu to tylko raz było love w ten dzień i to tak "bo trzeba". Później pojechałam do mamy, spotykałam się ze znajomymi, imprezki i zapomniałam, że dzień okresu a go nie ma I rozumiem że się udało?

boże nie mam już siły